Chapter III: Our Swords.

Σημείωμα συγγραφέα: Για το σημερινό κεφάλαιο, προτείνω αυτό το κομμάτι ως "μουσικό χαλί". Είναι πολυαγαπημένο κομμάτι ενός πολυαγαπημένου καλλιτέχνη. Enjoy :)

Our Swords

Arianne

Μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο, με κατέκλυσε ένα απότομο κύμα άγχους. Δεν είχα ξαναβρεθεί ποτέ στον ίδιο χώρο με τόσα πολλά άτομα. Ένιωσα πολύ περίεργα. Η Elena ήταν η τυπική Elena. Αφού έκανε γνωριμίες με περίπου 10 άτομα, και χαιρέτησε άλλα τόσα, με το αστραφτερό της χαμόγελο να αναδεικνύεται ακόμα πιο έντονα από το φως του ήλιου που έμπαινε από τα παράθυρα, θυμήθηκε ότι είμαι και εγώ δίπλα της.

«Μπα, μας θυμήθηκες;» της είπα γελώντας.

 «Έλα τώρα, αφού ξέρεις ότι μου αρέσει να χαιρετάω!»

«Μα που τους ξέρεις όλους αυτούς τέλος πάντων;; Μόλις ήρθαμε στο πανεπιστήμιο, πότε πρόλαβες να τους γνωρίσεις;». Ήταν πραγματικά αξιοθαύμαστη η ικανότητά της να γνωρίζεται με νέους ανθρώπους. Νομίζω πως θα έπρεπε να σπουδάζει Δημόσιες Σχέσεις.

«Ποιος σου είπε ότι τους γνώρισα τώρα; Ξέρεις Ar, ο κόσμος κυκλοφορεί που και που – σε αντίθεση με σένα που προτιμάς να κάθεσαι σπίτι σου και να βλέπεις σειρές ή να διαβάζεις βιβλία τα Σαββατόβραδα. Αν ερχόσουν μαζί μου, όπως σου έχω ζητήσει επανειλημμένα, θα τους ήξερες και εσύ!». Δεν άντεξε να μην αφήσει το υπονοούμενό της. Τέλος πάντων, δεν έδωσα περαιτέρω σημασία στο θέμα. Με ενδιέφερε περισσότερο να βρω σε ποια αίθουσα έχουμε το πρώτο μας μάθημα, παρά να αναλύω ένα εντελώς ασήμαντο θέμα με την Elena. Τουλάχιστον αυτή τη στιγμή ήθελα λίγο χρόνο να προσανατολιστώ στα νέα δεδομένα.

«Δεν αφήνουμε αυτό το θέμα, μπας και βρούμε την αίθουσα στην οποία πρέπει να πάμε;». Στεκόμασταν έξω από την καφετέρια του πανεπιστημίου, η οποία ήταν γεμάτη από κόσμο που μπαινοέβγαινε. Χιλιάδες νέα πρόσωπα, διαφορετικά το ένα από το άλλο, αλλά συνάμα είχαν και κάτι που τους ένωνε. Ήταν όλοι μέλη αυτής της «ομάδας» που λέγεται φοιτητική κοινότητα. Είχαν στόχους, ιδανικά και επιδιώξεις για το μέλλον τους, όπως ακριβώς και εγώ. Το όνειρό μου ήταν πάντα το να μπορώ να ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο, είτε για συνέδρια, είτε απλώς για διακοπές. Λατρεύω τα ταξίδια, όσο λατρεύω και τα βιβλία. Ευτυχώς στην οικογένειά μου, από μικρή που ήμουν, οι γονείς μου με ενθάρρυναν πάντα να διαβάζω βιβλία, με αποτέλεσμα να γίνουν γρήγορα ο «εθισμός» μου. Όλη μου η βιβλιοθήκη είναι γεμάτη διαβασμένα βιβλία.

«Κατά τ’ άλλα βιαζόσουν να βρούμε την αίθουσα! Καλά, που ταξιδεύεις πάλι, μου λες;» Η φωνή της Elena διέκοψε άγαρμπα τον συνειρμό μου, και με επανέφερε στην πραγματικότητα.

«Ναι, έχεις δίκιο, συγγνώμη. Γιατί δεν μπαίνουμε σε αυτή την αίθουσα εδώ, μήπως βρούμε κάποιον υπεύθυνο ή καθηγητή να ρωτήσουμε;» Υπήρχε μια αίθουσα ακριβώς δίπλα στην καφετέρια, οπότε για να μην περιπλανόμαστε σαν τις άδικες κατάρες σε όλο το χώρο του πανεπιστημίου, αποφασίσαμε να μπούμε να ρωτήσουμε.

Η αίθουσα ήταν σχετικά άδεια. Μόνο μερικοί φοιτητές κάθονταν διασκορπισμένοι στα έδρανα, μοιάζοντας με παιχνίδια που τα παιδιά σκόρπισαν σε όλο το δωμάτιο. Δεν έβλεπα πουθενά τριγύρω κάποιον καθηγητή, ή έστω κάποιον που θα μπορούσε να μας διαφωτίσει σχετικά με το προς τα πού θα πρέπει να κατευθυνθούμε. Έριξα μια γρήγορη ματιά γύρω στην αίθουσα, μέχρι που το βλέμμα μου έπεσε πάνω σε έναν πίνακα ανακοινώσεων. Ίσως εδώ λέει κάτι. Έκανα νόημα με το χέρι μου στην Elena να με ακολουθήσει, ώστε να πάμε να δούμε από πιο κοντά τα φυλλάδια που ήταν αναρτημένα στον πίνακα. Ανάμεσα σε πολλές προσκλήσεις για πάρτυ, φοιτητικές λέσχες, ακόμα και προσφορές σε μαγαζιά, το βρήκαμε. Ήταν ένα μεγάλο χαρτί που περιείχε όλο το πρόγραμμα από όλα τα τμήματα. Just as I thought, δεν ήταν αυτή η αίθουσα που ψάχναμε. Με μια κίνηση, έβγαλα από την τσάντα μου το μπλοκ σημειώσεών μου, που είχα πάντα μαζί μου, μαζί με το ημερολόγιο του τρέχοντος έτους, και σημείωσα εν τάχει τις ώρες και τις αίθουσες. Η αλήθεια είναι πως αν θέλαμε να προλάβουμε το μάθημα, θα έπρεπε να βιαστούμε. Συνειδητοποίησα ευθύς αμέσως, τρέμοντας στην ιδέα, ότι η αίθουσα του μαθήματος βρισκόταν μάλλον στην άλλη άκρη του κτηρίου. Με έπιασε πανικός. Έκλεισα αμέσως το μπλοκ και πιάνοντας την Elena από το χέρι, η οποία είχε σαστίσει από την έκφραση που είχε πάρει το πρόσωπό μου, βγήκα με ταχύ βήμα από την αίθουσα.

«Πας καλά παιδί μου; Τι σε έπιασε; Κόντεψε να σταματήσει η κυκλοφορία του αίματός μου, τόσο σφιχτά που με κράτησες!» . Δεν της είχα εξηγήσει ακόμα πόση διαδρομή είχαμε να κάνουμε μέχρι να φτάσουμε στο Αμφιθέατρο 306. Το επόμενο λεπτό, και αφού καταφέραμε να συνέλθουμε από το σοκ, αρχίσαμε να τρέχουμε σαν παλαβές σε όλο τον κεντρικό διάδρομο, κατευθυνόμενες προς ένα μικρότερο σημείο του κεντρικού κτηρίου, γνωστό ως “Chamber”. Μετά το 1^ο λεπτό, ένιωσα τους σφυγμούς μου να ανεβαίνουν, τα μάγουλά μου να ζεσταίνονται, και μια σταγόνα ιδρώτα να ρέει από τον λαιμό προς χαμηλά στη μέση μου. Παρότι υπήρξα επί χρόνια μέλος της λέσχης κολύμβησης της πόλης μου, καθώς και «ηγετικό» μέλος στο tennis club που σύχναζαν οι γονείς μου, το άγχος μου να φτάσω εγκαίρως στο μάθημα είχε αρνητικά σωματικά και ψυχικά αποτελέσματα.

«Έλα El, φτάνουμε, κάνε κουράγιο!» Τα λόγια μου προς την Elena ταίριαζαν μάλλον περισσότερο σε μένα, παρά σε αυτή, η οποία παραδόξως φαινόταν μια χαρά. Λες και στεκόταν στην ίδια θέση εδώ και τόση ώρα, πίνοντας παγωμένο τσάι και συζητώντας για μουσική. Τόσο εύκολο της ήταν να τρέχει 10 λεπτά αδιάκοπα. Ώρες ώρες νομίζω πως δεν είναι άνθρωπος.

Επιτέλους, μετά από 10 λεπτά τρέξιμο, ιδρώτα και αναψοκοκκινίσματα, καταφέραμε να φτάσουμε στο Αμφιθέατρο 306. Ευτυχώς ήρθαμε στην ώρα μας, χάρη στο ατελείωτο τρέξιμο, και βρήκαμε και πολύ καλές θέσεις για να κάτσουμε. Έτσι, κατάφερα να ηρεμήσω και να αποβάλλω το άγχος, πριν αρχίσει το 1^ο μας μάθημα.

«Α, ξέχασα να σου πω. Το Σάββατο είναι το πάρτυ υποδοχής πρωτοετών. Θα περάσω από το σπίτι σου στις  10 να σε πάρω». Τώρα δεν μετράει καν η γνώμη μου, μάλιστα.

«Elena, ξέρεις ότι δεν είναι του στυλ μου τέτοιες εκδηλώσεις. Δεν νομίζω πως θα έρθω». Της απάντησα όσο πιο ευγενικά μπορούσα. Άλλωστε, δεν είχε και κανένα νόημα να πάω σε κάτι τέτοιο, δεν θα έχει καν ενδιαφέρον, από καμία άποψη.

«Δεν σε ρωτάω, απλώς στο ανακοινώνω». Τυπική Elena.

Πριν προλάβω να της απαντήσω, συνειδητοποιώ ότι μόλις είχε μπει ο καθηγητής. Σταμάτησα κάθε σκέψη περί πάρτυ και αποφάσισα να συγκεντρωθώ στο μάθημα. Φέτος θα είναι η χρονιά μου.

Chapter II: Wicked Gi(r)l

[Σημείωμα συγγραφέα: Κατά τη διάρκεια συγγραφής αυτού του κεφαλαίου, άκουγα ασταμάτητα αυτό το κομμάτι. Ελπίζω να το απολαύσετε, όσο απόλαυσα κι εγώ τη συγγραφή του κεφαλαίου. ΧοΧο]

  

Wicked Girl

Nέα Υόρκη

Ώρα 6 το πρωί.

Chase

Οκτώβριος. Άλλη μια χρονιά στη σχολή επρόκειτο να ξεκινήσει. Η αλήθεια είναι ότι μου έλειψε. Μετά από ένα καλοκαίρι γεμάτο ταξίδια και σεμινάρια σε όλο τον κόσμο, νιώθω ότι είναι καιρός να επιστρέψω στη βάση μου. Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ τις 2 βδομάδες που πέρασα στο Oxford University παρακολουθώντας κάποια summer courses. Δεν περίμενα ποτέ ότι θα με επέλεγαν ανάμεσα σε τόσους χιλιάδες φοιτητές, οπότε η χαρά μου ήταν διπλή. Πλέον όμως είναι Οκτώβριος, οπότε πρέπει να αφήσω πίσω το καλοκαίρι και να επικεντρωθώ στη σχολή. Φέτος είναι μια πολύ σημαντική χρονιά, καθώς τα μαθήματα δυσκολεύουν αισθητά, και θα πρέπει να δουλέψω πολύ σκληρά για να μην αφήσω κενά.

Η μέρα ξεκίνησε πολύ όμορφα. Ξύπνησα από την έντονη μυρωδιά του γαλλικού καφέ, που όπως αποδείχτηκε μετά από λίγο, μόλις είχε φτιάξει ο Matt. O Matt είναι κολλητός και συγκάτοικός μου εδώ και 2 χρόνια. Γνωριστήκαμε σε ένα simulation που έλαβε χώρα στο Πανεπιστήμιο, όταν ήμασταν και οι δυο μας 1^ο έτος. Σηκώθηκα από το κρεβάτι, ετοιμάστηκα, και πήγα στην κουζίνα να απολαύσω μια κούπα από τον λαχταριστό αυτόν καφέ. Ο Matt είχε ξυπνήσει εδώ και 2 ώρες, επειδή είχε υπερένταση. Άλλο πάλι και τούτο. 3^η μας χρονιά είναι φέτος, πως είναι δυνατόν να έχει άγχος;; Τι να πω με αυτό το παιδί, δεν μπορώ να βγάλω άκρη. Αφού ήπιαμε τους καφέδες μας, πήραμε τα πράγματά μας και βγήκαμε από το σπίτι.

«Περίμενε μπροστά, πάω να βγάλω το αμάξι», του είπα. Ευτυχώς το σπίτι μας έχει γκαράζ, οπότε δεν έχω ποτέ πρόβλημα με το πάρκινγκ. Μπαίνοντας στο αμάξι, το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να ανοίξω το ραδιόφωνο στον αγαπημένο μου σταθμό, που όλως περιέργως παίζει Band of Horses αυτή τη στιγμή. «Αυτός κι αν είναι καλός οιωνός», είπα όλο χαρά, την ώρα που ο Matt έμπαινε στο αμάξι. Το αμάξι μου ήταν ένα λευκό Opel Corsa, ένα πολύ δυνατό και αξιόπιστο αμάξι. Επιπλέον, είναι ότι πρέπει για φοιτητές. Μόλις βγήκαμε στο δρόμο, ανεβάζω την ένταση του κομματιού και ξεκινάω το δρόμο προς το Πανεπιστήμιο.

«Κλασικός Chase. Να δω πότε θα ξεκολλήσεις από Band of Horses και αρχίσεις να ακούς και πιο dance μουσική». Ο Matt ήταν ο κλασικός τύπος φοιτητή που συχνάζει κάθε βράδυ σε ένα από τα δεκάδες clubs της Νέας Υόρκης και που θεωρεί ότι η μουσική πρέπει να είναι απαραίτητα δυνατή και να έχει beat, αλλιώς δεν την ακούει. Επομένως, θεωρούσε ότι μπάντες όπως οι Band of Horses είναι «χάσιμο χρόνου». Δεν μπορούσε να καταλάβει όμως, κανείς από τους φίλους μας δεν μπορούσε να καταλάβει πόσο πολύ ταυτιζόμουν με τα κομμάτια τους. «Άσε με ήσυχο βρε αγόρι μου. Στο αυτοκίνητό μου θα ακούμε ό,τι θέλω εγώ!» τον πείραζα συνέχεια. Μέχρι να το καταλάβουμε, είχαμε φτάσει στην είσοδο του Πανεπιστημίου. Προχώρησα προς το πάρκινγκ για να αφήσω κάπου το αμάξι, αν και σχεδόν όλες οι θέσεις ήταν πιασμένες. Βρήκα τελικά θέση δίπλα σε ένα κόκκινο Mini Cooper. Μάλλον είναι η πρώτη φορά που βλέπω Mini Cooper παρκαρισμένο στο NYU. Λογικά θα ανήκει σε κάποιον από τους πρωτοετείς. Αφού πάρκαρα και κατεβήκαμε και οι 2 από το αμάξι, κλειδώνω και πάω να προχωρήσω προς την είσοδο, για να συνειδητοποιήσω μετά από μερικά δευτερόλεπτα ότι είχα αφήσει την τσάντα μου μέσα στο αμάξι. Τσαντισμένος από την αφηρημάδα μου, γυρνάω πίσω για να την πάρω, και προχωράω προς τον Matt, ο οποίος είχε ήδη φτάσει στην πόρτα της μεγάλης εισόδου.

Μπήκαμε μέσα, και για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό, ένιωσα πραγματικά όμορφα και οικεία. Ήμουν στο στοιχείο μου, στο φυσικό μου περιβάλλον. Ήταν τουλάχιστον συνηθισμένο πλέον για εμένα να βρίσκομαι καθημερινά εδώ μέσα. Είδαμε πολλούς παλιούς φίλους και συμφοιτητές, και φυσικά οι αγκαλιές και τα φιλιά έδιναν και έπαιρναν. Αμέσως, πληροφορήθηκα και για το κλασικό πλέον πάρτυ καλωσόρισης των πρωτοετών που θα γινόταν το ερχόμενο Σάββατο. Ο Matt φυσικά δεν έβαλε γλώσσα μέσα του, λέγοντάς μου συνέχεια πως πρέπει να πάω για να περάσω καλά και να ξεχαστώ, πριν αρχίσει το «βαρύ» πρόγραμμα. Εντάξει, από αυτή την άποψη δεν είχε και άδικο, αλλά και πάλι, ήξερε ότι η μουσική που βάζουν σε αυτά τα πάρτυ είναι εντελώς έξω από τα γούστα μου. Δεν υπήρχε περίπτωση να πάω, παρόλο που είπα στον Matt ότι θα το σκεφτώ, ώστε να σταματήσει να με ζαλίζει. Άλλωστε, δεν θα είχα τίποτα ενδιαφέρον να κάνω εκεί πέρα. Προτιμούσα να κάτσω σπίτι και να δω όλα τα επεισόδια του Suits και του Game of Thrones απ’ την αρχή, παρά να τρέχω σε ένα μέρος που ήξερα ότι δεν θα περνούσα καλά.

Αφήνοντας τους λοιπούς συμφοιτητές, πήρα τον Matt και προχωρήσαμε προς την αίθουσα όπου θα είχαμε το πρώτο μας μάθημα για τη νέα χρονιά. «Αίθουσα 104, εδώ είμαστε», είπα φτάνοντας στην είσοδο του αμφιθεάτρου. Εκεί στεκόταν μια κοπέλα που δεν είχα ξαναδεί ποτέ πριν. Είχε καστανοκόκκινα μαλλιά, και ήταν ψηλή. Ναι, σίγουρα δεν την είχα ξαναδεί, αλλιώς θα την θυμόμουν. Μάλλον είναι πρωτοετής. Αλλά τι κάνει εδώ; Αφού πέρασα κάμποση ώρα κοιτάζοντάς την και χωρίς να συνειδητοποιήσω πως τόση ώρα στέκομαι στην είσοδο σαν χάνος, ήρθε ο Matt να με επαναφέρει στην τάξη. «Καλά, τι κάνεις τόση ώρα εκεί πέρα;; Έλα να κάτσεις, σου έχω κρατήσει θέση.» Μέχρι να πάω προς το μέρος του και να γυρίσω πάλι να την κοιτάξω, είχε φύγει, και εγώ είχα μείνει με την απορία. Έπρεπε οπωσδήποτε να μάθω ποια είναι. Χαμένος στις σκέψεις μου, και αφού πέρασαν περίπου 5 λεπτά, βλέπω τον καθηγητή να μπαίνει στην αίθουσα, και να ξεκινάει το μάθημα. Αλλά εγώ ήμουν κολλημένος σε αυτή την παράξενη κοπέλα που είχα δει πριν μερικά λεπτά. Ας ήξερα τουλάχιστον πως την λένε, ψιθύρισα, μάλλον κάπως δυνατά, αφού ο Matt μου έκανε νόημα να σταματήσω. Συγγνώμη, είπα και προσπάθησα να συγκεντρωθώ στο μάθημα. «Ας τελειώνουμε και με αυτό», ήταν η τελευταία μου κουβέντα.

Chapter I: The First Song.

*New York University*

Νέα Υόρκη

Οκτώβριος 2020

Arianne

Ξύπνησα από τον αναθεματισμένο ήχο του ξυπνητηριού. Η ώρα 6. Πρέπει να είχα κοιμηθεί γύρω στη 1 ώρα, ίσως και λιγότερο. Το κεφάλι μου βαρύ, και σε συνδυασμό με τον εκνευριστικό ήχο του ξυπνητηριού, μου δημιουργήθηκε ευθύς αμέσως ένας τρελός πονοκέφαλος. Υπέροχος τρόπος να ξεκινάς την μέρα σου, σκέφτηκα καθώς πάλευα με το πάπλωμα, προσπαθώντας να σηκωθώ επιτέλους από το κρεβάτι. Μπορεί να ήταν αρχές Οκτώβρη, αλλά το κρύο είχε ήδη αρχίσει να κάνει αισθητή την παρουσία του. Προσπάθησα να βρω τα ρούχα μου – μάτια, καθώς συνειδητοποίησα λίγα δευτερόλεπτα αργότερα ότι ήταν στο μπάνιο. Καλά πώς βρέθηκαν εκεί τα ρούχα; Μάλλον θα τα έβγαλα χθες που γύρισα από το κλαμπ για να τα πλύνω, μπας και φύγει η τσιγαρίλα από πάνω τους. Αφού τελικά κατάφερα να σηκωθώ, προχώρησα προς το μπάνιο, επιθυμώντας να κάνω ένα κρύο ντους, μπας και περάσει ο άτιμος ο πονοκέφαλος. Πρέπει να κόψω τα πολλά ξενύχτια. Αυτό το είπα δυνατά, μήπως και το πιστέψω. Η αλήθεια είναι πως από σήμερα που ξεκινούσε η σχολή είχα σκοπό να μπω σε ένα πρόγραμμα. Να δω πως θα το κατάφερνα βέβαια, πως θα συνήθιζα να κάθομαι και λίγο σπίτι. Ο ήχος κλήσης μου διέκοψε αυτές τις σκέψεις. Να ‘ναι καλά οι August Burns Red, κάθε φορά που κάποιος με παίρνει τηλέφωνο το καταλαβαίνω αμέσως. Βάζω το μπουρνούζι μου και βγαίνοντας από την μπανιέρα, τρέχω προς το σαλόνι όπου είχα το κινητό. Παραλίγο να σκοντάψω και να σπάσω τα μούτρα μου. Θα γινόμουν μια διαμελισμένη φοιτήτρια πριν καν πάω για πρώτη φορά στο πανεπιστήμιο. Στο τηλέφωνο ήταν η Elena. Ήθελε να επιβεβαιώσει το ραντεβού μας για αργότερα. Θα περνούσα να την πάρω με το αυτοκίνητο από το σπίτι της για να πάμε μαζί στη σχολή.

Αφού ντύθηκα και ετοιμάστηκα, έκατσα να πιω τον πρώτο καφέ της ημέρας. Γαλλικό σκέτο. Όπως ακριβώς μου αρέσει. Πόσο πολύ μπορεί να σου φτιάξει τη διάθεση μια ζεστή κούπα καφέ σε μια κρύα πρωινή μέρα; Ειδικά τώρα που ένιωθα τον πονοκέφαλο να υποχωρεί, ένιωθα πολύ καλύτερα. Κοίταξα το ρολόι, η ώρα κόντευε 8. Έκανα ένα μίνι συγύρισμα στο δωμάτιο, πήρα την τσάντα μου, τα κλειδιά, το κινητό, και αφού ήπια μια τελευταία γουλιά από τον καφέ, άνοιξα την πόρτα και βγήκα έξω στον παγωμένο νεοϋορκέζικο αέρα. Έπρεπε να πάω να πάρω το αυτοκίνητο από το πάρκινγκ όπου το είχα αφήσει, λίγα στενά πιο κάτω από το σπίτι. Πρέπει να παραδεχτώ πως όσο κι αν αγαπώ την Νέα Υόρκη, ένα από τα πράγματα που μου την δίνουν αφάνταστα ήταν το ότι ποτέ δεν μπορούσες να βρεις χώρο να αφήσεις το αυτοκίνητο. Γι’ αυτό αναγκαζόμουν κάθε μήνα να πληρώνω 50 δολάρια σε ιδιωτικό πάρκινγκ. Τουλάχιστον έτσι είχα το κεφάλι μου ήσυχο ότι δεν θα πάθαινε τίποτα. Φτάνοντας στο αυτοκίνητο, μπήκα μέσα και πριν ακόμα βάλω μπροστά, ανοίγω το ραδιόφωνο στον αγαπημένο μου σταθμό και προς ικανοποίησή μου, ακούω Band of Horses. Το τελευταίο κόλλημά μου. Η μπάντα που δεν σε αφήνει να ξεκολλήσεις αν δεν ακούσεις 100 φορές όλα τις τα κομμάτια. Αυτή τη στιγμή παίζει το The Funeral, ένα από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια. Η μέρα ξεκίνησε με καλούς οιωνούς. Τώρα πραγματικά αισθάνομαι ευτυχισμένη.

Ευτυχώς η Elena έμενα μόνο μερικά τετράγωνα παρακάτω, οπότε προτίμησα να πάω από τα στενά, ώστε να αποφύγω την κίνηση στη λεωφόρο. Μέσα σε 5 λεπτά ήμουν κάτω από το σπίτι της. Αυτή ήταν ήδη έτοιμη, οπότε μπήκε κατευθείαν μέσα και φύγαμε. Είσαι έτοιμη για τη μεγάλη μέρα φίλη μου; Ένα τεράστιο χαμόγελο απλώθηκε στο αψεγάδιαστο, πανέμορφο πρόσωπό της. Αυτή η κοπέλα.. γιατί να είναι τόσο όμορφη;; Ψηλή, με μακριά, λεπτά πόδια που λάτρευες να χαζεύεις τα καλοκαίρια, μελαχρινή με μεγάλα, καστανά μάτια και μακριές βλεφαρίδες. Και φυσικά, ίχνος κυτταρίτιδας. Κάθε φορά που ήμουν δίπλα της, ένιωθα απευθείας πιο κοντή, πιο χοντρή και πιο άσχημη. Απορώ γιατί την έκανα παρέα. Μετά από ένα λεπτό αναλογισμού της φιλίας μου μαζί της, θυμήθηκα ότι δεν είχα απαντήσει στην ερώτηση που μου είχε κάνει. I was born ready honey. Τώρα στο ραδιόφωνο έπαιζε Skrillex, και ξαφνικά η ατμόσφαιρα έγινε πιο ανάλαφρη.

Απείχαμε μόλις μερικά λεπτά από το πανεπιστήμιο, και ένιωθα σιγά σιγά το άγχος να ανεβαίνει προς τα πάνω. Προσπαθούσα όσο μπορούσα να μην δείχνω νευρική, αλλά φυσικά η Elena με κατάλαβε. Αλίμονο αν δεν με καταλάβαινε μετά από τόσα χρόνια που είμασταν κολλητές. Τι συμβαίνει Ar; Εσύ που έλεγες ότι είσαι η πιο χαλαρή από όλους μας και δεν πρόκειται να αγχωθείς καθόλου, τώρα κοντεύεις να γίνεις κίτρινη; Μάλλον δεν είσαι τόσο άνετη όσο προσπαθούσες να μας πείσεις ότι είσαι.. That bitch! Τα κατάφερε να με τσιτώσει πρωί πρωί. Αλλά είχε δίκιο, δεν πρέπει να αγχώνομαι. Στο κάτω κάτω, είναι μια ακόμα συνηθισμένη μέρα. Τίποτα διαφορετικό δεν πρόκειται να γίνει. Αφού πάρκαρα το αμάξι, κατεβήκαμε και οι 2 μας και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τις σκάλες, προχωρώντας προς τη νέα μας ζωή.

Anti-Prologue.

Σημείωμα συγγραφέα: Το κειμενάκι αυτό αποτελεί ένα εισαγωγικό κομμάτι, ώστε να αποκτήσετε μια ιδέα για τους χαρακτήρες των πρωταγωνιστών. Λεπτομέρειες στα επόμενα κεφάλαια.
Enjoy :)

Ήταν τόσο νέα. Σαν ένα "νεογέννητο" δέντρο που μόλις έχει αρχίσει να βγάζει τα πρώτα του μπουμπούκια. Όπως ένα δέντρο απορροφά με μανία το νερό, έτσι κι αυτή ρουφούσε τη ζωή, σα να ήταν νερό. Της άρεσε τόσο πολύ να περνάει καλά, έβγαινε με τους φίλους της, ήταν η ψυχή της παρέας. Τόσο ντροπαλή και συνεσταλμένη, αλλά συνάμα και τόσο κοινωνική και πρόθυμη να γνωρίσει νέους ανθρώπους. Αγαπούσε τη ζωή, τη μουσική και ό,τι την έκανε χαρούμενη. Τόσο γλυκιά, και αγαπημένη από όλους. Δεν υπήρχε άτομο που να την γνώρισε και να μην την συμπαθούσε. Όλοι είχαν να πουν έναν καλό λόγο γι αυτήν. Επιπλέον, ήταν ετοιμόλογη και πάντα είχε επιχειρήματα για να στηρίξει αυτά που έλεγε. Όντας 18 χρονών και έτοιμη για την πρώτη της χρονιά στο Πανεπιστήμιο, είχε ανάμεικτα αισθήματα, καθώς δεν ήξερε τι πρόκειται να προκύψει. Αλλά έτσι δεν είναι η ζωή; Απρόβλεπτη και μυστηριώδης. Έτσι ακριβώς θα ήταν και η δική της ζωή, σε περίπου 2 μήνες απ την πρώτη της μέρα στο νέο της περιβάλλον. Απλώς δεν είχε ιδέα ακόμα.

Αυτός ήταν επίσης νέος, όμορφος, με πολλές γνώσεις και πολυταξιδεμένος για την ηλικία του. Ήταν πολυάσχολος, και είχε όλο αυτό το "πακέτο" που κέντριζε το ενδιαφέρον των γυναικών. Από την άλλη όμως, ήταν πολύ ευαίσθητος και ντροπαλός, και αυτό του προσέδιδε μια ακόμα γοητεία. Δεν ήταν απόμακρος, κάθε άλλο, απλώς χρειαζόταν να βρει την κατάλληλη κοπέλα που θα τον προσέγγιζε με τον σωστό τρόπο. Ήταν επίσης πολύ καλός στη δουλειά του, πρώτος φοιτητής, με πολλές επιτυχίες εντός και εκτός του Πανεπιστημίου. Πέρα από όλα αυτά όμως, απ' τις υποχρεώσεις, τα μαθήματα, το διάβασμα, και όλα αυτά στα οποία αφιέρωνε το περισσότερο χρόνο του, ένιωθε πως είχε ανάγκη και από κάτι ακόμα. Μια κοπέλα, που θα τον έκανε να δει τα πράγματα διαφορετικά, που θα τον βοηθούσε να ξεφύγει, έστω και για λίγο, απ' την πραγματικότητα και την μιζέρια. Ούτε που το φανταζόταν τι τον περίμενε.